Ik ben al lang de jongste niet meer maar het voelt alsof ik aan mijn tweede jeugd ben begonnen. Ik heb de laatste jaren gezorgd voor mijn zieke echtgenoot. Nu hij er niet meer is merk ik pas hoeveel ik mijzelf verloren ben in die tijd. Het voelt alsof ik nu nog meer behoefte heb aan spanning, nog meer wil beleven. Juist omdat ik weet dat het leven zo ineens voorbij kan zijn. Het maakt mij niet uit wat anderen van mijn acties vinden, ik wil er uit halen wat er in zit.